De ENiGe SiNgLE vaN dE BaNd: 7"  Pats

Ieder bandje gebruikte destijds natuurlijk het cassettebandje als DE geluidsdrager om je muziek te promoten. Als band telde je pas mee als je een echte plaat op vinyl uitbracht. Binnen het reguliere circuit was zoiets onbetaalbaar voor startende bands. In het punkcircuit was dat een heel ander verhaal. Overal verschenen er onafhankelijke labels. Rufters hadden ook hun eigen label: Ruft Records, maar van een officiële registratie was natuurlijk geen sprake. Ook verschenen er onafhankelijke studio's om muziek op te nemen. Punkbands hadden geen last van de normale muziekindustrie die alles bepaalde. Punkbands deden het gewoon allemaal zelf. Het enige probleem dat er was, was de distributie. Hoe kon je er immers voor zorgen dat je plaatje ook in Groningen te koop was?

Gelukkig was er een uitgebreid netwerk van kleine platenzaken die je plaatje wel wilde verkopen. Omdat winst maken uit den boze was drukte de meeste bands een vaste verkoopprijs op de hoes. In de trant van: Betaal niet meer dan F 4,50. Mocht de platenzaak meer rekenen, dan werd daar schande van gesproken en kwam de zaak bij wijze van spreken op een zwarte lijst te staan.Op de single van de Rufters stond: Feestprijs 239, --, maar in werkelijkheid werd een vaste prijs van 5 gulden gehanteerd.

De plaat van de Rufters werd opgenomen in de studio van de RONDOS in Rotterdam. In een mooi gebouw aan de 2e IJzerstraat had een punk-kunstenaarskollektief een zogenaamde RAKETBASIS ingericht. Van daaruit werden blaadjes uitgegeven, posters gemaakt en diverse bands hebben daar de studio gebruikt voor opnames. Geen luxe ingerichte studio, maar een mooie ruimte (bunker) waar alles in één keer werd opgenomen. Puur en eerlijk. In de punktraditie.

Hiernaast is het gebouw te zien met de  welluidende naam; Huize Schoonderloo. Het stond in Rotterdam aan de 2e IJzerstraat. In de tuin stond een bunker die was ingericht als studio.

De studiohuur bedroeg 25 gulden, maar dan moest je wel zelf voor een goeie tape zorgen voor de bandrecorder. De bedoeling was om vijf nummers op te nemen. Kort en krachtig. I don't want no, The truth, Emilie, Politics en Don't obey the system. Door gerommel met de tape bleek later dat er niet alleen verkeerde versies op de plaat verschenen, maar dat er zelfs een nummer verwisseld was met een ander: In plaats van I don't want no, was het nummer Hippies in het vinyl geperst. De perserij stond in Herk-de-Stad in Belgisch Limburg en daar moest de plaat afgehaald worden en contant afgerekend. De enige vraag die daar gesteld werd: "Hebben jullie het aangegeven bij Buma/Stemra?" Natuurlijk was dat gedaan............

Voorzijde van de hoes		Achterzijde van de hoes

VeRKoOP

De minimale hoeveelheid die geperst kon worden bedroeg 500 stuks. Da's nog heel wat om te kunnen slijten. Gelukkig viel de begroting gunstig uit (zie boven) en om uit de kosten te komen werd de verkoopprijs bepaald op vijf gulden. Als de helft verkocht was, waren de kosten gedekt. Tja, een beetje commercieel moest de band toch wel zijn......

In vrij korte tijd werden de investeringen terugverdiend. Tijdens concerten en via de Raketbasis in Rotterdam werden de meeste singles verkocht. Verder werkte het alternatieve punkcircuit ook goed en zo was het plaatje toch op veel plaatsen in Nederland verkrijgbaar.

Na opheffing van de band werden de overgebleven plaatjes eerlijk over de bandleden verdeeld. Anno 2011 zijn de plaatjes zowat goud waard, want verzamelaars betalen nu tussen de 50 en 100 euro voor deze zeldzame punkklassieker.

In het destijds bekende reguliere muziekblad Muziekexpress verscheen een recensie (zie hiernaast) van het plaatje. Op een speciale pagina werd aandacht besteedt aan plaatjes die in eigen beheer of op kleine labels werden uitgebracht. Binnen het punkcircuit verliep de distributie goed, maar om een ander publiek te kunnen bereiken was meer nodig. De recensie in de Muziek Express leverde overigens geen Top 40 notering op......

BuLLsHiT DeTEcToR / crAsS

Er is ook nog getracht om een track op een verzamel-LP te krijgen. In Engeland had je de band CRASS die verzamel-LP's uitbracht onder de naam "Bullshit-detector". Op de eerste "Bullshit-detector" stonden uitsluitende engelse bands, op nummer twee zouden ook buitenlandse band komen. Natuurlijk deed Rufters hun uiterste best om daar bij te zijn. Er waren wat summiere contacten en die werden aangewend om het nummer I don't want no, wat wel was opgenomen, maar niet op de single was verschenen, op de LP te krijgen. Helaas lukte dit uiteindelijk niet, want er was slechts ruimte voor 25 nummers (later uitgebreid tot 37 nummers op een dubbel LP) en er waren ruim 200 aanvragen (zie briefwisseling hieronder).

Op deze cassette staat het nummer I don't want no dat was live openomen in Bar America in Middelburg. Hoewel de kwaliteit van de opname behoorlijk goed was, kwam het helaas toch niet op de Bullshit Detector II. 

Verzoek van Steve Ignorant		en de afwijzing....

Verreweg het grootste deel van de 500 stuks werd uiteindelijk verkocht. Verzoeken kwamen binnen via dit soort kaarten (zie onder). Rijk is de band er niet van geworden....................

Verzoek van de Raketbasis		En een drietal singles voor Sittard.